Bugün arkadaşımın ,kardeşiyle birlikte, annesinin evini toparlamasına yardıma gittim. Temizliğe yardımcı geliyordu zaten ben onların yanında olmak istedim. 

Apartmandan girdiğimizde ikisi de çok hüzünlüydüler haliyle. Birisi annesini görememenin acısındaydı diğeri de görmüş olmanın. Kapıya geldik, anahtarla kapıyı açamadık. O gün çilingir sadece kapıyı açtı sanıyoruz , meğer kilit de değişmiş. Şansımıza çilingire kilit parası ödenmediğinden olsa gerek kapıya kartını sıkıştırmış. Oradan arayıp tekrar çağırdık. Yine kapıyı açmayıp kiliti kırdı. Zira kapı kilitleyip çıkılmış olayın şokuyla, anahtarlar da kim bilir nerede.

Bu hengâmede o kapıda yarım saat bekleyip, çözüme odaklanırken üzüntüleri dağıldı. Hayattaki zorluklar gerçekten de bizim belki farkında bile olmadığımız yaralarımızı sarmak için geliyor diye düşünüyorum bu aralar sık sık.

Kâh ağlayıp kâh gülüp o en zor işleri yaparken ev korku evi olmaktan çıkıp yuvaya dönüştü yeniden.

Akşam temizliğe yardım eden hanımla çıkıp ona yolu göstereyim dedim ama bir yandan da aklım arkadaşlarımda kaldı. Yola çıktık. Beş dakika sonra bizimkiler aradılar telefonumu unutmuşum. Artık ona yolu tarif edip geri döndüm telefonu almaya. Bir yanım belki yalnız kalmak isterler diyor, diğer yanım kararsız. Telefonumu alıp yeniden kapıya çıktım, bu sefer de kulaklığımı bulamıyorum. Beş dakika kulaklık arandım. Yok. Arayıp sordum, biraz bakınıp buldular. İkinci defa  geri döndüğümde " Yok kızlar " dedim, benim sizi bırakmam istenmiyor, siz gidene kadar buradayım.

Birlikte çamaşır makinası bitene kadar havadan sudan konuşup, instagramdı, değişik danslardı, tütsülerdi derken tüm işleri bitirdik ve çıktık.  

Ya ben gitmek istemedim, dönüp durdum, ya da başka birşeyler beni engelledi. Kim bilir.