On dokuz yıl önce bu sabah bir gazetede blog denilen şeyin varlığını öğrenip bu bloğumu açmıştım. Metehan 6 yaşında ana sınıfındaydı. Bilgehan henüz üç yaşını doldurmamıştı. Ben kendimden uzaklaşmışım gibi hissediyordum. Blog hem kendime hem de başka şehirdeki ailem ve arkadaşlarımla aramda köprü oldu. İlk yazılarım pek depresifti, zamanla kendimi çok deşmeye çalıştıkça ruhumdan uzaklaştığımı fark ettim. Karıştım, çözüldüm. Orta yaş krizimi burada atlattım, yalnızlığımı burada atlattım, yorgunluğumu burada atlattım. Çok güzel insanlar girdi hayatıma, onlarla sanki aynı mahallede yaşıyormuşum gibi hissettim. Kimileriyle yüz yüze de tanıştım ve bu buluşmalar kaldığımız yerden devam eder gibi oldu, zira bloglarımızda kendimizi saklamadan birbirimize göstermiştik zaten. Seneler içinde bloglar sessizleşti. Sekiz yüz takipçi gözüküyor ama dün sağdan saydık 14 kişi çıktık :D Olsun, o on dört kişi binlere bedel benim için. İyi ki varsınız. Buranın sakin güvenli havasını, günlük gibi tutmayı, geriye dönük bir şeyleri buradan bulmayı çok seviyorum. Sizi de çok seviyorum. Yazı dolu nice yıllara.