Geçen hafta Can'la tanışma yıldönümümüzü kutladık. Her sene yaptığımız bir şey değil ama Eminönü- Kadıköy vapurunda birbirimize rastladığımızdan bu yana 30 yıl geçmiş olunca kutlamayı hakketti. Kutlama dediysem sofrada karşılıklı otururken "Vay beeee,  olmuş mu o kadar"  diyerek kutladık.  Tamam kocam bana bir de hediye almış olabilir,  ben vay beeee diye kutladım  :D

Bugün de evlilik yıldönümümüz. Tanıştığımız  gün çıkmaya başlamış olabiliriz ama evlenmeye cesaret etmek için altı sene bekledik.

Evlenme teklifimiz ise efsane.

Tanışmamızın üzerinden henüz 7-8 ay geçmiş, sene 1992, Can Ortaköy'den Beşiktaş'a yürürken beni bir kenara çekip şu an ne dediğini bile hatırlamadığım şekilde evlenme teklif etti. Ben de reddettim. Daha çok genciz, ne evliliği, ben 9 9 99 da evlenmeyi düşünüyorum,  o zaman gel dedim.  Dediğine göre kendisi de ferahlamış ben hayır deyince ama pöh :P

Derken biz ayrıldık,  ayrı şehirlere dağıldık felan. En sonunda yine birbirimize döndük. Sene 1995. Ayrı şehirlerde bol mektuplu, telefon görüşmeli, ara sıra buluşabilmeli bir birlikteliğimiz var. Sene 96 oldu, bütün hayalimiz sokaklarda dolanmak zorunda kalmadan bir evimiz olsun, yan yana oturup pinekleyelime dönüşmüş, yorucu anacım ha babam park bahçe sinema git dur :D

Bir gün dönüp dedim ki, yetti bu böyle gari, 9 9 99 dan vazgeçtim, 9 7 97 de evlenelim. 

Valla bunu demesem benim limonata seçerken karar veremeyen kocam ne zaman evlenme teklif edecekti bilmiyorum :D

Ne yazık ki 9 7 97 ye yetiştiremedik, 7 9 97 de evlendik biz de. Az kalsın alamıyorduk o günü de, neyse ki millet saat 13.00 ü almamış, oh bize kaldı :) Aldıktan sonra da belediyenin önündeki bir banka oturup kara kara düşündük, sonunda neyse canım,ölüm yok ya sonunda, olmadı boşanırız diyerek kendimizi rahatlattık :)

İşte böyle de romantik bir çiftizdir.

24 sene. 

Milyon kavga, birbirini delirtme, sinir harbi.. 

Bazen çevremizdeki arkadaşlarımızın gerildiği de olmuştur bizim gerilimimizden.

Ve fakat el ele tutuşup dolaşırız hâlâ,  her bahanede öpüşürüz, oğlanlar da  "Öpüşüyolaaarrr" diye bağırırlar (:D), kavga ettik diyelim plânlarımızı iptal etmeyiz, gezmemize tozmamıza bakarız, o arada sinirimiz de geçer, zaten artık Can çok uzatırsa surat asmayı "Yapabileceğimiz o kadar kavga varken bir tanesinde bu kadar takılmaya gerek yok, hayat kısa" diyorum :D

O çok kıskanç, ben hiç kıskanmam, o çok kararsız ben illa bir karara varmalıyım, o sürekli yeni birşeyler alır ben hemen hiç almam (bunca sene beni değiştirmemiş olması bir mucize :P),  o hiç kitap okumaz ben hiç araba sürmem, o bir konuyla ilgili yüz bin soru sorar anlayana kadar sonra hiç unutmaz, ben anında anlarım on dakika sonra unuturum, o çok yürümemek için evde bile araç kullanacak neredeyse ben her yere yürüyerek gitme delisiyim, buna rağmen o her sporda pek yeteneklidir ben de sıfır yetenek.

İkimiz de yemek yemeyi severiz, ikimiz de gevezeyiz, ikimiz de kendisini beğenmişiz, ikimizi de diğerinin akrabaları, arkadaşları çok sever, ikimiz de evimizde vakit geçirmeyi çok severiz aynı zamanda yeni yerleri görmeye de bayılırız.

Can hiçbir zaman kolay bir insan olmadı, beni en çok hiç karar veremeyip sürekli fikir değiştirip dediğim her şeye devamlı alternatif  bulması deli eder. Bir de sürekli alış veriş yapması çileden çıkartır. Bir sürü dağınıklık. Ben de kolay bir insan değilimdir eminim, bi kere öyle mikemmelim ki,  zor tabi :D

Ama karşılıklı çok kahkaha atarız, komik bir adamdır benim kocam. Saçmalıklarına kendisi de güler. 

Evlilik karşılıklı saygı ve bol unutma gerektiren br kurumdur. Affetmek zordur ama unutursan  devam edersin. Balık hafızam bu konuda çok işime yaramıştır :D 

Neyse,  dünyanın bu en eski konusu ile ilgili çoook şey söylenir daha ama boş veeer.