Ah Mayıs, güzel Mayıs... Hayatının baharında kaybettiklerimiz var, baharlar hüzünlü.. Bayramımız buruk. Karışık her şey.

Şimdi kırlarda piknik yapmaya gidiyor olurduk biz küçükken. Ne o kırlar kaldı Mayıs, ne piknikler. Çocuklarımızı bahçeye bile yollayamaz olduk. Ve fidanlarımız bambaşka rüzgârlara boyun eğmemek için kırıldılar. Yüreğimiz buruk.

Ah Mayıs, şimdi papatyalardan taç yapmamız gerekirdi başımıza. Mendil kapmaca oynarken sımsıkı tutmamız gerekirdi ellerimizi. Islansak ıslansak bahar yağmurlarıyla ıslanmalıydık. Ve sadece toz kaçtığından yaşarmalıydı gözlerimiz.

Ah Mayıs, güzel Mayıs. Ne baharımız kaldı, ne gençliğimiz, ne sporumuz kaldı ne özgürlük ve anayasamız... Sen ne harikaydın ben küçükken. Baştan sona şölen gibi geçerdin. Biz seni nasıl coşkuyla kutlardık.

Şimdi yüreğimiz burkuk, kalbimiz kırık, önümüz belirsiz, ardımız hüzün...

Ama yine de sen baharsın ya,kupkuru dallar çiçekleniyor , taşların arasından papatyalar çıkıyor ya yine de. Bir minik kuş neşeyle şakıyor ve çocuk kahkahası geliyor ya. Bir umut yeşeriyor yüreğimizde.

Hoş geldin...