Fotoğraftaki küçük kız benim, yanındaki de Lâmi Dayım. Benim için hazırlamış bu kartı. Şiirler benim için yazılmış, ne güzel el yazısı varmış. Süslenmiş zarif bir şekilde. Yıllar önce, fotoğrafları hazırlarken hep kalbinde olduğunu anlatmak için kalp şeklinde kestiğini söylemişti. Ve hep aklında olduğumu anlatmak için de kendi başının yanına beni yerleştirmiş.

Peki Küçüğüm şiirinin güzelliğine ne demeli. 'Güze bahar getirdin, mevsimleri şaşırdık. Bilemedik ömrümüz belki de kışlamakta..."

Dayım veterinermiş. 20 ya da 21 yaşında bir köyden diğerine gitmesi için ona at vermişler. Sakin görünüşlü olanı seçmiş ama at köyden çıkarken geri dönmeye karar vermiş, dört nala ahırına giderken bir anda kapıda durmuş zınk diye, dayım da düşmüş üzerinden. Ölümlerden dönmüş, yürüyemez olmuş.

Son yıllarında yataktaydı hep. Ama sizden benden çok hayata bağlıydı, karşısındaki minicik televizyondan dünyayı takip eder, hepimizden çok bilirdi gündemi. Yanına gittiğinizde harika hikâyeleriyle saatlerce sohbet ettiğiniz, ağzından ne yakınma ne birşey çıkmayan birisiydi. Bayılırdım onlarda kalmaya. Sabaha kadar otururduk.

Bugün onun doğum günü. Hâlâ son doğumgününe gitmemenin hüznü var içimde. İl dışından gelmiştim, telefonla konuşmuştuk. Aklıma gelmedi ki son olduğu hiç.

Ama son ziyaretim var elimde içimi ferahlatan. Ayrılmadan önce defalarca öpmüştüm onu. Ne o kızım gelmeyeceksin her halde uzun bir süre demişti. Yok dayıcığım bunlar geçmiş zamanlar için demiştim.

İyi ki öpmüşüm ...

İyi ki...

İyi ki doğmuşsun dayıcığım...

Dayımın sözlerini yazdığı babamın bestelediği şarkıyı dinlemek için şuraya alayım sizleri.