Aslında yakınacak olsam sabah akşam mutfak toparlamaktan bıktığımdan avaz avaz yakınabilirim. Ya da ütü yapmaktan.

Yakınacak olsam dağınık evimle başa çıkamamaktan yakınabilirdim. Ya da banyo temizlemekten.

Aslında yakınacak olsam pasaklı erkeklerimden yakınabilirdim. Çekilmeyen sifonlardan, yerdeki pis çoraplardan.

Yakınacak olsam her an bozulan eklemlerimden yakınabilirdim. Belime saplanan ağrıdan. En ufak bir işte ağrıyan bileğimden.

Bozulup duran musluklardan. Arka balkona konan kuşların pisliğinden. Kabaran duvarlardan.

Yok yakınmıyorum bu bahaneyle:)

Sadece hani sürekli olumlu şeyleri yazdığımdan bazen pek mükemmel görüntüsü çizmeye çalışıyormuşum gibi geliyor. Yok anacım öyle bir derdim.

Yakınarak bir yere varan görmedim ben. Musluğu tamir ettirirsin, mutfağı toplarsın, kuşlara kıyamadığından balkonun yarısını *ok götürmesini umursamazsın. Erkeklerinin gülümseten hareketlerini düşünürsün. Çamaşır ütülerken oturup film keyfi yaparsın.Ağrılarını bahane edip süpürgeyi bırakıp kitabına dalarsın.

Olmadı, arada çığlık atarsın şarkı söylüyor gibi yaparak, ağlarsın filmi bahane ederek. Her an gülemezsin elbet ama her an yakınmanın da bir manası yok.

Arada bırak dağınık kalsın.