Hayatımda bir çok güzel insan var, çok şanslıyımdır bu konuda. Arkadaşlarım pırıl pırıl insanlardır. Dedikodu yapmazlar, kimsenin arkasından konuşmazlar. Birlikteyken bana pozitif enerji verirler. Şu sıralar başımız gözümüz belimiz derken biraz fazla ilaç kokan mevzulara yönelebilsek de birlikte kahkaha atmaktan gözümden yaş gelen insanlardır. Ve en güzeli kötü gün olduğu kadar iyi gün dostlarıdırlar. Hepsini çok severim, sevmesem arkadaşım olmazlar zaten.

En iyi arkadaş kısmına geçersek. Şimdi şöyle düşününce sanırım okul yıllarından beri arkadaşım olanlar . Onlarla birlikte büyüdüm, onlarla birlikte öğrendim, onlarla birlikte olduğumda kimseyle birlikteyken olmadığım kadar rahatım. Ay çok çenem düştü, sıkılmış mıdır acaba diye düşünmeden konuşabildiğim (zaten mümkün olmuyor da bu, hepsinin çenesi düşük ) , ya da keyfim yoksa sustuğum, yanlarında ergenlik çağlarıma döndüğüm arkadaşlarımın yeri başka.

Geçen gün çok zor bir ânında bir arkadaşım çıkıp bana geldi örneğin. Beş saat kahkaha atmışız karşılıklı. Artık olaylarla başa çıkamayınca bizim yaptığımız hep budur. Başkası olsa yapamazsın bunu. Ama ben arkadaşımı tanıyorum ve ihtiyacımız olan şeyi ikimiz de biliyoruz. Ve sonrasında beni gülümseten bir ayrıntı. Gece bire doğru çıktı bizden. Telefonu elime alıp beklemeye başladım. Evine vardığında beklediğim mesajı attı. Ne var bunda diyeceksiniz. Benim onun eve varmasını beklediğimi biliyordu, geç oldu ,benden sonra uyumuştur gibi şeyler aklına bile gelmedi. En iyi arkadaşlık böyle birşeyler olmalı. Küçücük ayrıntılar vardır ve sen onları bilirsin. 

Belki bloglarda bu kadar güzel arkadaşlık kurmamızın sebebi de budur. İçtenlikle kendimizi karşımızdakilere açıyoruz ve birbirimiz hakkında bir çok güzel ayrıntıyı biliyoruz. Sonra alâkasız bir yerde dolaşırken hayatımıza belki de fiziksel olarak hiç girmemiş olsa da onu anabiliyoruz. Buluşmayı başardığımızda da sanki ilk defa değilmiş de kaldığımız yerden devam ediyoruz.