Kendimi bildim bileli tenis maçları izleyen biri olarak oraları canlı görmek hayalimdi. Aslında gerçeği söylemek gerekirse hayalim bile değildi, öyle uzaktı ki gitmeyi düşünmemiştim bile. 

Derken pasaportumu kırk yaşımda aldıktan sonra,  aaaa ben Roland Garros'a gidebilirim uyanışını yaşadım.

Bir gün gideceğim modu ile de bir kaç sene geçtikten sonra. Bir gün yolda yürürken bacağımda bir lif attı, iki ay üzerine basamadım. Ve ikinci bir uyanış yaşadım. Sonsuza kadar vaktim olmayabilir, yapmak istediklerimi ertelememeliyim.

Bir sonraki sene gitmeyi kafama koydum. Ve fakat son dakikaya kadar hiçbir şey belli değildi. Can'ın sınavları vardı,  benim çılgın yoğun olduğum dönemdi. Gitmeden bir gün önce hadi o zaman dedik. Bilet alma yöntemini çözene kadar akla karayı seçtim. Can mucizevi bir şekilde bileti gecenin bir yarısı buldu. Sabah erkenden sırt çantamızı alıp yola çıktık. Uçak biletini havaalanında hallettik. Kalacağımız yeri de bilet bulunca ayarladık. Hem de kortlara yürüyüş mesafesinde çok tatlı bir yer, indirimde denk düştü.

Yani hayalleri kovalamaya karar verince yollar açılıyormuş.

Şimdi televizyonda maçları izlerken gülümsüyorum. Ben oradaydım 😊