Makbule Hanım'ın kitabını uzun zamandır ara ara okumaktaydım. Ara ara diyorum zira yazıları o kadar derin ki her birini tek tek, hakkını vererek okumak istedim.

Dün baştan sona kadar tekrar okudum. En son bölümlerinde anlattığı alzheimer anılarını kendim de anneannemde yaşadığım için hepsi çok tanıdıktı.


Sürekli bir yere gitmek hissi, geceleri uykuya dalması için ninniler söylemem, evine götürdüğümüzde orayı tanımaması, huzursuzluğu, çocukluğu. Anneannem vefat ettiğinde üzülmüştüm elbet ama onun çok öncesinde kaybetmiştik biz onu. Öldüğünde aramızdan ayrılan kişi küçük çocuğumuzdu sanki.

Bütün o duyguları öyle güzel ifade etmiş ki Makbule Hanım, hepsini yeniden yaşadım ben de.

Ama kitaba sadece alzheimer üzerine demek haksızlık olur. İçinde hayat üzerine, insanlar, gençler, yaşlılar, çocuklar  üzerine, eğitim üzerine bir çok yazı var ki. Hepsi de dolu dolu.

"Toplum olarak sevgiye , güzel duygulara, güzel, yumuşak sözlere nasıl da ihtiyacımız var. Hayatın karmaşası içinde sakinlik ve dinginlik arıyor insanoğlu. Hayatı anlamlandırmak, kolaylaştırmak, mutluluğa yol açmak istiyor. Kavgasız bir hayat için çabalamaya değmez mi ?"

"Eşyanın eskimesinden korkar insan... Oysa giden yılların ardından kendi de eskimektedir. Aslında eskiye kıyamazken ne çok şeye kıyar insanoğlu. Daha güzel yaşamak varken kendini güzelliklerden mahrum eder ; sevgiyi yozlaştırır, dostlukları köreltir, zamanı hor kullanır. Hayatı kolaylaştırmak, hayatı güzelleştirmek , insana değer vermek ; yaşamın da bir akıl süzgecinden geçirilmesini zorunlu kılıyor.  Ne yararlı, ne yararsız, ne kullanılabilir, ne kulanılamaz, ne değerli, ne değersiz ? "

"Eğer İNSAN iseniz; çaresizlik içinde bunalan , sürekli sorunlardan yakınan, sonuca ulaşmak için hiç çaba harcamayan,  kendinden başkasını düşünmeyenlerden misiniz , yoksa yaşamı ciddiye alan , onu "yaşanabilir" kılmak için uğraş veren,  çözüm üreten, sorunları gidermek için mücadele eden, gerektiğinde beklemesini bilenlerden misiniz? "

Bütün kitabı buraya alıntılama isteğimi güçlükle bastırıp burada bitiriyorum yazımı :).

Kitabını bana gönderen Makbule Hanım 'a , bu inceliği için tekrar teşekkür ederken, sevgili babası   Dehri Gültekin ve annesi Müzeyyen Gültekin'i de buradan rahmetle anıyorum. Huzur içinde yatsınlar.

Ah, bir de sevgili kardeşi Rasime Hanım'ı hatırladım, o da huzur içinde yatsın. (Eğer okumadıysanız hikâyesi bloğunda var. Bakınız)

Son söz yine kitaptan olsun.

" Yaşarken de her şey iç içe değil midir , doğum, ölüm, kahkaha, gözyaşı , sağlık, hastalık. İnsan olmanın gereği değil midir her biri ?"