İnsanın senelerce yaşadığı şehirde turist olması ne tuhaf.

Otelde, körfez manzarası, karşı yakanın ışıkları... Sanki biz orada oturup o ışıkları seyrederken eski evimizdeki bizi görür gibi olmak... Sanki biz hâlâ orada yaşıyormuşuz bir yandan da...

Belki onun içindir, fırsat bulup da evimizin olduğu yere gidemeyişimiz. Orada başkalarını görmek acıtacağı içindir... O evdir evlendiğimiz, eşyaları yavaş yavaş alıp döşediğimiz, karnım burnumda yürüyüşler yaptığımız, oğluşların ilk gülüşleri, ilk adımlarını izlediğimiz... Kapısının eşiğine boylarını çizdiğimiz...

İnsanın senelerce yaşadığı şehirde turist olması ne tuhaf. Sanki hiç ayrılmamışsın oradan ama hiç de yaşamamışsın gibi...