günaydın handan'cığım, bende de durum farklı değil ne yazık ki,ingilteredeki arkadaşıma her an ulaşabilirken, komşularımın çoğunun adını dahi bilmiyorum:((
Sonra da oturup geçmişe, eski komşuluklara özlem duyuyorum sanki kendim farklı imişim gibi:))
Sanırım bu biraz da kişilerin dünyasını küçültmesinden, bireyselleşmesinden hatta a-sosyalleşmesinden kaynaklanıyor,
Bu arada hala uyuşukluğu üzerimden atamadım canım, kesin sınıfta bırakırsın artık))

Le Jardin, seni sınıfta bıraktım zaten, bişi demiyorum artık dikkat edersen :)

Sanırım herkes karşısındakinden birşeyler bekliyor. Onun için kopuyor gitgide. Komşularımız ne güzel, aman pek de anlaşırız, birbirimizden çıkmayalım, hep beraber olalım demiyorum ama bir gülümseyiş, günaydın, yeri geldiğinde bir fincan kahvenin zararı olmaz hiçkimseye.