Herkeste bir koşturma herkeste bir telaş... 30 sn yeşil ışığın yanmasını bekleyemeden yollara atıyoruz kendimizi.. Sanırsın yolun karşısına 30 sn erken geçince dünyayı kurtaracağız.

Devamlı konuşuyoruz, yollar, otobüsler kendi kendine konuşan kişilerle doluyor. Hani eve kadar sabredemeyecek kadar önemli işlerimiz.Yoldaki zamanı çok iyi değerlendirmeliyiz ki eve gittiğimizde önemli buluşlarımızı gerçekleştirecek zamanımız bize kalsın.

Hele kimileri, başlarını kaldırıp gökyüzünü, bir ağacı , denizi, serçeyi görmeyeli ne kadar oldu acaba? Onların telefonları ellerinde, yolda giderken bile sürekli yazıyorlar. Yazar olduk hepimiz.

 Durup bakıyorum üzüntüyle koşuşturan kalabalığa.

Hareket çok ama elle tutulur hiçbirşey yok; ne zaman bu kadar kendimizi kaybetmişiz?