Bir ara "Handan bu yeşili bu maviyi  daha ne kadar görebileceğin meçhul, hâlâ varken tadını çıkart" diye düşünürken buldum kendimi.

Bu ülkede sevdiğimiz lokantalar kapanıyor, tarihi sinemalar yıkılıyor, yeşil yakılıyor, deniz ölüyor, paramızın değeri her an öyle düşüyor ki aldığımız her şey yanımıza kâr kalıyor. Minimalist yaşamaya kalksak meselâ aynı baklagile üç katı para vermemiz gerekebilir. 

Kendimi varil içinde yokuş aşağı yuvarlanır gibi hissediyorum, her yerime başka bir şey çarpıyor.

İşte o arada, insan olduğumu unutmamak, elimden kayıp gitmeden yakalamak için yüzümü güzel şeylere çevirip nefes almaya çalışıyorum. 

Hayatta yarım yüzyılı geride bırakmış bir insan olarak benim bu yaşımda huzurla dolu olmam gerekirken her mutlu olabileceğim ânıma sızan bu hüzün bu umutsuzluk bu acıyı yaratan hiç kimseye hakkımı helâl etmiyorum.  

Keşke şu fotoğrafların altına daha güzel birşeyler yazabilseydim.

 

Can'ın on gündür beli tutuk, rapor aldı 2 gün en biraz dinlensin diye kampa da o sayede gittik.

Karvanda inanılmaz keskin bir bıçak takımım var. Karpuz keseceğim derken parmağını kesti. O akşam büyük bir bantla kanamayı durdurduk ama eve döndüğümüzde onu doğru hastaneye yolladım. Üç dikiş atmış doktor.

Dün sabah yürüyüşten döndüm, Metos'un yüzü bembeyaz kesmiş karnının sağ alt kısmının ağrıdığını söylüyor.

Hemen babasıyla hastaneye gittiler. Büyük ihtimal karnını üşütmüştür ama yine de apandist mapandist olmasın sakın diye endişelendik. Apandist değilmiş böbrek taşı düşürüyormuş :/ Neyse ki kendi kendisine düşecek boyuttaymış.

İşte bu da her şeyin öte tarafı.

Yine de bir çok şeye şükür. 

Yarın bir sergiye gideceğiz.  Bir arkadaşımın resimleri de varmış. 

Bu hafta bir gün de vapur turu hayalim var. Boğazda salına salına gitmek. Bakalım.

Yep. Biziz o.

Normal zamanda bile haftasonları çıkmayan ben Can'ın bulabildiği yegâne boş zamana söylene söylene tamam dedim. 

Artık gittiğimiz yer çok kalabalık olmaz umarım, dönüşte yolda üç bin saat geçirmeyiz umarım felan diyerek hazırlandım.

Hazırlandım dediysem evde yiyecek içecek ne varsa torbaya doldurdum.

Bilgiç bizimle gelmek istemedi. Onun bir kırıklığını hissetmiş olsam da sonuçta göbekleri benimle kesilmedi. (Hımm, aslında kesilmiş gibi bişi oluyo ama bu kısmı çok çözemedim henüz :D) 

İzmit'te dere kıyısı olan küçük bir kamp yeri görmüştüm. Dalından Yensin. 

Ata tohumlarıyla sıfır kimyasal kullanarak bir bahçe yapmış sahibi. Kalan yeri de üç küçük karavan ve sayısını hatırlamadığım çadır alanı olarak değerlendirmiş. Kendisi planını çizmiş, anne babası ile birlikte yapmışlar. 

Doğrusu alan güzeldi ama beni benden alan dere kıyısıydı. Hele bir de semaverde odun ateşi ile çay demlediklerinde tamam dedim kesinlikle cennetteyim.

Ve bilim bakalım kaç kişi vardı. Hahaha, bayram tayfası sabah ayrılmış, bizim rezarvasyon tamamlanmış gözükmeyince yeni gelmek isteyenlere de kapalı demiş biraz dinlenip işlerini halletmek için. Kapıda bizi görünce bu hayalleri iptal oldu ama napalım, bi geleceğiz demiştik. Sadece uçuştan yorgun dönen kocam kimlik numaralarımızı yollama kısmını önemsememiş pek.

Dün bütün günü şu şekilde geçirmiş olabilirim.

Ve çok çok fazla fotoğraf çekmiş olabilirim.

Bir de bol su sesli videom var. 

Sabahın dokuzunda yollara düşüp denize nazır çay keyfi yaptık annemle.
Rüzgârlı ve sakin bir köşe bulduk.

Oldum olası hastane dizilerini severim ama bu bambaşka.

İlk sezonu bitirdik, ikinci sezonun ilk bölümünü de izledik. Netflix'de iki sezon,  tamamlanmış üç sezonu varmış. İkinci sezon bittiğinde devamını nereden seyredeceğimizi düşünüyoruz şimdiden. 

Hastaneye yeni gelen Max ile başlıyor dizi. Medikal direktör olarak işe başladığının ilk günü bütün kardiyo bölümünü para kazanmayı hastaların önüne koydukları için kovuyor. Ve macera başlıyor.

Hemşirelere hakları için greve gidin demek mi dersin, parasını ödeyemeyen hasalara takas yapacakları iş bulmak mı dersin, sistemin zorluklarını aşıp hastalarına tedavi götürebilmek için radikal çözümler buluyor. Ve yanındaki doktorlar da harika. Hepsine ayrı hayran oluyor insan. 

Ben anlatmayayım daha fazla,  siz izleyin. Gerçekten çok güzel bir dizi.

 

Bu sabah çiçeklerimi sulamak için balkona çıktığımda rüzgârı hissettim. Bir haftadır yapış yapış, nefes alınmaz bir durgun hava asılıydı, klima çalışıyordu sürekli. Nihayet geçmiş,  kuzey rüzgârı serin serin esmeye başlamış. Hemen bütün pencereleri açtım. Rüzgârlı koltuğum yine püfür püfür. Çok şükür.

Yürüyüşü bile sürüklenircesine yapıyorduk. Bu sabah keyifle yürüdük. 

Cennetin rüzgârları bizi kendimize getirdi.

Bu harika rüzgârlar bir de bayramın ilk gününün sabahı annemin balkonunda esiyordu. O sabah benim evimin balkonuna çıkmak mümkün değildi ama anneminkinde hiç bunalmadık. Ben buna hayatın içindeki minik mucizeler diyorum.

Şu an duş alıp koltuğa uzandım. Evin içindeki minik rüzgâr çanım çalıyor. Teee Adapazarı'nda teftiş yaparken oradaki bir marketten almıştım, 23 senelik. Rengi solmuş. 

Birazdan mutfağa gidip kendime kedi yemeği yapacağım. Bayramda rejim olmaz. Bol yağa bayat simitleri doğrayıp üzerine de yumurta kıracağım :)

Yanına da bahçeden topladığım domates, biber ve salatalığı doğrarım. Komşumuz üç hafta tatile giderken apartmanın arkasında yaptığı minik bahçedeki mahsülleri toplayıp yememizi tembihledi. Yürüyüş dönüşü oraya uğrayıp toplamayı seviyorum. Bu sabah bir sürü ot da yoldum. Yalova günlerim geldi aklıma. Yaz akşamlarım ot yolarak geçiyordu. 

İşte böyle bir sabah. Herkesler girmişken İstanbul çok güzel. Belki yarın sabah Kadıköy'e gideriz. 

Şimdi kahvaltımı hazırlayayım, çok acıktım.

Çüüz.

Yine birikmiş kitaplar, bayram günü yapacak işi olmayanlar için ortaya karışık şeker niyetine sunayım :P

İlk kitap Kaza Kurşunu. Sevgili Şule'nin çekilişinden kazanmıştım. Güzel, sürükleyici bir polisiyeydi. Severek okudum.  İçinde +18 olan kısımları vardı yalnız, haberiniz olsun.