Can'la yan yana koltuklarda uzanmış telefonlarımıza bakıyoruz. O ihtimal alış veriş yapıyor ben de blog instagram ve oyun arasında dolaşıyorum.

Bilgisayar odasından oğluşların sesi geliyor. Arkadaşlarıyla konuşurken bağrışmakla meşguller :) Bazen seslerini kaydetsek de saklasak, evden gittiklerinde özleyeceğiz diyorum. 

Mutfakta bulaşıklar beni bekliyor. Şu dirseğim bir türlü iyileşemiyor bu işlerden. Bir geçseydi. 

Bugün ben ütüyü bitirdiğimde Metos uyandı. Kendine tost yaparken bana da yaptı. Balkonda yedik. Ne güzel geldi o tost.

Öğleden sonra yatak odasına çekildim. Arada oraya gidip kapımı çekerek  kendimle baş başa kalmam gerekiyor. Kitabımı okudum. Biraz gözlerim kapanmış  Bilgiç okuldan dönmüş, paldır küldür odama daldı, zıplattı beni. Baktım elinde cızırdayan tava. Sucuklu yumurta yapmış, ister misin diye soruyor.

Allah'ım,  bir şeyleri doğru yapmış olmalıyım. Bugünleri de gördüm ya. 

Sanırım her yere yetişmeye çalışıp, kafayı yiyerek bizimkilerin başına ekşiyeceğime arada dağınık bırakmam gerekiyor . 

Evet,  mutfakta toparlayacağım şey sayısı ikiye çıkmıştı akşam oraya girdiğimde ama çok şükür ki mutfağa alışık çocuklarım var. 

Veee, Metos ilk gömleğini ütüledi. Tam gömleğe el atmışken  onun nasıl ütülendiğini sorduğu aklıma gelip bırakmıştım. Yemeğimizi yedikten sonra gösterdim. 

En güzeli de ne biliyor musunuz,  bu işleri yapmayı çok karizmatik bulan bir oğlum var. Bence de öyle oğluşum, kimseye muhtaç olmadan ayaklarınızın üzerinde durmanız kadar karizmatik bir şey olamaz.