Market alış verişini hâlâ yapmamış, gidip bir de uyumuş biri olarak akşam uyanıp,  eee, ne pişireceğim ben şimdi moduna girdim.

Neyse bir makarna haşlayayım, kıyma çıkartmıştım onu kavurayım falan diye mutfağa doğru zorla sürükledim kendimi.

İçeri girdim,  ocağın üzerinde makarna yaptığım büyük tencerem duruyor. Allah Allah tencerede ne var ki, bunu kullandığımı hatırlamıyorum diye düşündüm. Kirli miymiş, üff bir de yıkamak zorundayım ile yok ya kirli olmaması gerekiyordu arasında giden duygularla kapağını açtım.

Da daaam.

Bir tencere makarna ile gözgöze geldim.

Yine beynim hata verdi tabi. Düşünce gücüyle şıp diye makarna yaratmış olabilemeyeceğime ikna ettim kendimi.

Metehan oğluşum pişirmiş makarnayı. Karnı ne kadar acıktıysa artık :D Valla kıvamı harika tutturmuş. Yüzündeki kocaman gülümsemesini sevdiğim. Doyurmuş kardeşiyle kendisini.

Ne mutluluk yahu :)