Bu hafta kitap salısı yazısını yazmaya perşembe günü başlamış durumdayım. Baktım okuduğum kitaptan ha bire alıntı beğeniyorum, şurada içim sıkılarak otururken boş oturacağına yazmaya başla Handan dedim.

Bu alıntıları sadece telefonumdan yazabiliyorum. Zira bilgisayarda kitabı görmek için gözlük çıkart ekranı görmek için tak derken çok yorucu oluyor  .  Telefonda yazarken de parmaklarım isyan ediyor.

Gelelim kitabımıza .  İlk kitabımıza mı deseydim, salıya kadar bu bitip de yenisine başlar mıyım acaba?

Flamingolar Pembedir, bana geçen hafta Sezer'in hediye ettiği kitap .  Şansıma kitap okuma şenliğinin daha önce okumadığım Türk kadın yazar kısmına kitap bakarken yetiştirdi bana :)

Hüzünlü bir hikâyesi var. Bir taraftan da güzel bir hikâye.

Yalnız hikâye gerçek miydi, uydurma mıydı, kahramanımız içinde bulunduğu duruma nasıl geldi,  o kısmı anlayamadım. Anlayan varsa bana da söyleyiversin.

" Yaşadığım sürece aklımdan çıkmayacak bir an var artık hayatımda. Böyle anlar olmamalı. Ne iyi ne kötü. Bu kadar kuvvetli anlar olmamalı insan hayatında. Kader belirleyici ; senin kim olacağına, nasıl birisi olacağına karar veren. Ne kadar mutlu,  ne kadar mutsuz, ne kadar az, ne kadar çok olacağına karar veren. "

" Birbirlerini çok iyi tanıdıklarını,  birbirleriyle hiç konuşmamalarından anlıyordum. Bir iki kelimeyle gayet iyi idare ediyorlardı. "

" Dayım ve ben aslında o kayığın içinde kendi kendine acı çeken ama birbirinin dünyasında olmayan iki varlığız. Annemi başka başka seviyoruz, başka başka hatırlıyoruz, başka başka özlüyoruz. "

"Biz bir amaç için yaşamıyoruz; biz balık tutarken, bir şarkı dinlerken, dayımın elleri gitarın üzerinde gidip gelirken ve benim sesim oktavdan oktava değişirken yaşamı duyumsamak için yaşıyoruz."

" Belki de tek bir ağacı iyileştirmek için geldim dünyaya. O tek bir ağaç ceviz verecek. Belki tek bir ceviz bir gün açlıkla sınanan birini kurtaracak. Ah hayatının anlarının birbirine bağlı olması fikri. İşte benim aklımı yerinden oynatan, zihnime sığmayan, kalbimden taşan ve sırf bu yüzden her güne yaşama isteğiyle uyanmama sebep olan düşünce."


Eveet bir kitap daha bitirmeyi başardım.


1930 larda yazılan bir kitap Yitik Ufuklar. Sanırım iki kere filmi de çevrilmiş, ben hatırlamıyorum izleyip izlemediğimi.

Konusu arka kapakta yazıyor.

Güzel, akıcı bir hikâye, çabucak bitti.

" Geleneklere esir olmamak bizim geleneğimizdir. Hiçbir katı duruşumuz, hiçbir değişmez kuralımız yoktur. Uygun gördüğümüzü yaparız. Biraz geçmişi örnek alsak da en çok bugünkü aklımıza ve yarınla ilgili uzgörümüze güveniriz."


Kitabı okurken önce o kadar uzun yaşamak iyi mi ki diye düşündüm.  Sonra ekmek elden su gölden, okuyup,  yazıp, müzikle ilgilenip, yeni diller öğrenmek güzel olabilir diye geçti aklımdan.

Ama şöyle bir sorun var ki bulunduğum yer ne kadar harika olursa olsun dünyanın diğer yerlerini de görmek isterim. Bütün dünyayı gezemeyeceksem sanırım kafese kapatılmışlık hissi gelir çok geçmeden.

Hımmm.
Ben Parfümün Dansı'ndaki uzun ömrü alayım :)  (Bakınız)